- słychać dźwięk
- слышать звук
Otwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski. Jerzy Kazojć. 2009.
słychać dźwięk
Смотреть что такое "słychać dźwięk" в других словарях:
bum — I «wyraz, zwykle powtórzony, mający naśladować dźwięk wydawany przez bijący zegar, dzwon lub odgłos wydawany przy uderzeniu w jakiś przedmiot» Bum, bum wybił zegar. Bum zabrzmiał dzwon okrętowy. Bum, bum, bum słychać dźwięk bębna. II m IV, D. u,… … Słownik języka polskiego
pomruk — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż IIa, D. u {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} głos wydawany przez niektóre zwierzęta, odbierany jako głuchy, przytłumiony dźwięk, także taki dźwięk : {{/stl 7}}{{stl 10}}Pomruki kota.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
trąba — 1. pot. Trąba jerychońska «o niezaradnej, roztargnionej osobie»: – Naprawdę nie powiesz nikomu? – Nie jestem trąbą jerychońską. K. Makuszyński, Szatan. 2. książk. Trąby jerychońskie «bardzo silny, głośny dźwięk»: (...) słychać było jakieś trąby… … Słownik frazeologiczny
buczeć — ndk VIIb, buczećczę, buczećczysz, buczećbucz, buczećczał, buczećczeli 1. «wydawać niski, przeciągły dźwięk» Syrena fabryczna buczy. Buczą sygnały statków. Słychać buczącego trzmiela. 2. pot. «głośno płakać; beczeć» Przestań buczeć. Czego buczysz? … Słownik języka polskiego
fałsz — m II, D. u; lm M. e, D. ów 1. «niezgodność z prawdą; nieszczerość, obłuda, kłamstwo» Fałsz historyczny. Wyczuć fałsz w czyichś słowach. Poznać się na fałszu. ◊ przestarz. Zadać komuś fałsz «udowodnić, ujawnić, że ktoś kłamie, jest nieszczery,… … Słownik języka polskiego
pobrząkiwanie — n I 1. rzecz. od pobrząkiwać. 2. «słaby przerywany dźwięk wydawany przez potrącane, uderzane przedmioty metalowe, szklane, struny instrumentu itp.» Z kuchni dochodzi pobrząkiwanie naczyń. Już zamykają słychać pobrząkiwanie kluczy … Słownik języka polskiego
pomruk — m III, D. u, N. pomrukkiem; lm M. i «głuchy, stłumiony dźwięk; także: głos wydawany przez niektóre zwierzęta; szmer głosów zwykle wyrażający niezadowolenie; mruczenie, mamrotanie» Cichy, chrapliwy, gniewny pomruk. Kocie pomruki. Daleki pomruk… … Słownik języka polskiego
tam — I 1. «zaimek nawiązujący do użytego już w kontekście oznaczenia miejsca, towarzyszący często gestowi wskazywania; w tamtym miejscu, do tamtego miejsca, w tamto miejsce» Położył się tam, na tapczanie. Poszedł tam, prosto. Widziałem go tam kilka… … Słownik języka polskiego
uderzenie — n I 1. rzecz. od uderzyć. 2. lm D. uderzenieeń «raz, cios zadany ręką lub trzymanym przedmiotem; w boksie, szermierce, walce wręcz: trafienie przeciwnika» Uderzenia młotem. Uderzenie batem. Uderzenie w plecy, w twarz. Powalić kogoś pierwszym… … Słownik języka polskiego
wizg — m III, D. u, N. wizggiem; lm M. i «wysoki, ostry, przenikliwy głos, dźwięk; gwizd, pisk» Wizg opon. Z tartaku słychać wizg piły. ‹ros.› … Słownik języka polskiego
wycie — n I 1. rzecz. od wyć. 2. lm D. wyć «przeciągły, zawodzący głos wydawany przez niektóre zwierzęta» Wycie wilków, kujotów, szakali. 3. lm D. wyć pot. «głośny, przeraźliwy krzyk, płacz, nieartykułowane dźwięki wydawane przez ludzi; ironicznie o… … Słownik języka polskiego
